- جمعه ۱۲ تیر ۹۴
- ۲۳:۲۱
دنیا بر سرم خراب میشود گاهی
تمام غصه های زندگیم دانه دانه مثله چکشی فولادی کوبیده میشود بر ملاجم
سرم درد میگیررد
خودم را تنها میبینم در اتاقی که چهار طرف دیوار دارد
دیوار های سنگی
بدون پنجره
سقفش را هم که نگاه میکنم هیچ روزنی نیست
دستانم را میکوبم روی سرم
تا هم مانع فرود این چکش ها باشد
و هم حرصم را روی خودم خالی کنم
گریه ام میگیر از این تنهایی
با خودم فکر میکنم چه شد؟؟/
چرا کار به اینجا رسید
مرور میکنم تمام روزها را تا اشتباهی ،نقصی ،تقصیری
چیزی پیدا کنم
شاید همه اش اشتباه است.
تنها سوالم این است حالا چه کنم؟
از این اتاق و با این دیوارها دستم به کجابند است؟
این حس بیشتر مخصوص زمانی است که واقعا کاری از دستم بر نمی آید بجز گریه، چطور میشود که گاهی ازین اتفاقات خارج از کنترل رخ میدهد و کار م فقط نگاه کردن است!!
و این سخت است.
سخت است که با تمام وجود بخواهی کاری کنی اما واقعا هیچ راهی نباشد و تو فقط حکم یک تماشاگر را داشته باشی .
این جور وقت هاست که ناگهان
دلم روشن میشود
اتاق پر از نور
نه سقفی نه دیواری و نه چکشی
تازه می فهمم که این دنیای سنگی را خودم ساخته ام
تک تک اجرهایش را با دست های خودم روی هم گذاشته ام
تمام منافذ و سوراخ هایش را خودم پوشانده ام
اما یاد تو
مانند زلزله است
تمام دیوار ها میریزند
نور میتابد بر دلم
خدا !!!
تو قادری
تو رحیمی
همه چیز بسته به نگاه توست .
آنی و نگاهی
گلستان میشود این آتش وجود.
تمام این افکار شاید در کمتر از صدم ثانیه می آیند و در کمتر از صدم ثانیه میگذرند
فتبارک الله احسن الخالقین
که همچین ضمیری در من نهاده
دنیای سنگی در ذهنم می سازم و خراب میکنم
به اندازه سالها فکر میکنم و هنوز جوانم.
خدای خالق ذهن
خدای خالق فکر
خدای خالق دل
رهایم مکن.
ناامیدم نکن
روشنای دلم تویی
نور بریز در اتاق تاریک سنگی.
