- چهارشنبه ۲۸ بهمن ۹۴
- ۱۴:۱۷
همیشه دعا میکردم اوضاع یکم رو به راه شه
حالا انگار همه چی برای من به طرز غیر قابل باوری درست شده با اینکه تمام مشکلات قبلی وجود دارن،
ولی انگار دیگه نمیبینمشون یا با ها شون کنار اومدم.
قبلا هیچ وقت راجع به ادمایی که رو مخم بودن حرف نمیزدم ولی این روزا
این اخلاق بد هم به بقیه اخلاقام اضافه شده و به طرز معجزه آوری حالمو خوب میکنه
خسته شده بودم از نگفتن و نگه داشتنشون....
در عین اینکه همه چیز خوبه یه وقتایی یه حسای عجیبی میاد سراغم که داره کم کم منو میترسونه
دیروز پشت در اموزشگاه بودم خواستم زنگ بزنم اما یهووو.....
مکث
مکث
مکث
- من کجام!!
- این ادمایی که دوروبرم هستن کین؟؟
- چجوری رسیدم به اینجا؟
اما یهو به خودم اومدم...
گفتم خل شدی دختر...
این فکرا چیه
داری زندگی میکنی مثل بقیه
جریان زندگی تورو رسونده اینجا...همه چی طبیعیه
هفته پیش اینجا بودی
و هفته قبل تر و هفته قبل ترش
یهو که از وسط اسمون نیوفتادی اینجا....
زن گ و بزن و غرق کن خودتو تو رنگ و بوم...
توی پیاده رو که راه میرم
تصویر ادمایی که از کنارم میگذرن بزرگ و بزرگتر میشن انگار که یه ذره بین گذاشته باشی رو سرشون
از همه وحشتناک تر چشما شونه
فکر میکنم از حدقه زده بیرون
افکار مسخره یجوری مثل خوره مخم ُ میخوره و جریان زندگی رو برام کند کرده
از طرفی خوابای عجیب و غریب و بی سرو ته
و خستگی بعد از بیدار شدن....
بنظرم با اینکه به ظاهر همه چی خوبه
اما تو ضمیر ناخوداگاهم وضع داره بدتر و بدتر میشه
یه وقتایی میترسم
میترسم به سرنوشته دوسته سعیده دچار شم که الان تو تیمارستانه....
هر روز بیشتر به این نتیجه میرسم که زندگی کردن خیلی سخته یا حداقل من خیلی سخت میگیرم
کاش میشد زندگیم مثل آب روون بود نه مثل روغن سوخته کند و بی حرکت...
میدونم که این وبلاگ زیاد خواننده نداره برا همین این خزعبلاتو اینجا نوشتم
پیشاپیش از رهگذرای موقتی وبم معذرت میخوام به خاطر این حرفای بی سرو ته...
