اه...چقد زود صبح شد
افتاب زده تو چشمام
صدای جیغ جیغ گنجشکا میاد
شیر آب چکه میکنه
کتری آب دیر می جوشه
مایع ظرف شوی کف نمیکنه
تلویزیون برنامه نداره
باز شب شد
این بالشت چقدر سفته
خوابم نمیبره
از همه بدتر
تو دیگه پیشم نیستی...
همیشه دعا میکردم اوضاع یکم رو به راه شه
حالا انگار همه چی برای من به طرز غیر قابل باوری درست شده با اینکه تمام مشکلات قبلی وجود دارن،
ولی انگار دیگه نمیبینمشون یا با ها شون کنار اومدم.
قبلا هیچ وقت راجع به ادمایی که رو مخم بودن حرف نمیزدم ولی این روزا
این اخلاق بد هم به بقیه اخلاقام اضافه شده و به طرز معجزه آوری حالمو خوب میکنه
خسته شده بودم از نگفتن و نگه داشتنشون....
در عین اینکه همه چیز خوبه یه وقتایی یه حسای عجیبی میاد سراغم که داره کم کم منو میترسونه
دیروز پشت در اموزشگاه بودم خواستم زنگ بزنم اما یهووو.....
مکث
مکث
مکث
- من کجام!!
- این ادمایی که دوروبرم هستن کین؟؟
- چجوری رسیدم به اینجا؟
اما یهو به خودم اومدم...
گفتم خل شدی دختر...
این فکرا چیه
داری زندگی میکنی مثل بقیه
جریان زندگی تورو رسونده اینجا...همه چی طبیعیه
هفته پیش اینجا بودی
و هفته قبل تر و هفته قبل ترش
یهو که از وسط اسمون نیوفتادی اینجا....
زن گ و بزن و غرق کن خودتو تو رنگ و بوم...
توی پیاده رو که راه میرم
تصویر ادمایی که از کنارم میگذرن بزرگ و بزرگتر میشن انگار که یه ذره بین گذاشته باشی رو سرشون
از همه وحشتناک تر چشما شونه
فکر میکنم از حدقه زده بیرون
افکار مسخره یجوری مثل خوره مخم ُ میخوره و جریان زندگی رو برام کند کرده
از طرفی خوابای عجیب و غریب و بی سرو ته
و خستگی بعد از بیدار شدن....
بنظرم با اینکه به ظاهر همه چی خوبه
اما تو ضمیر ناخوداگاهم وضع داره بدتر و بدتر میشه
یه وقتایی میترسم
میترسم به سرنوشته دوسته سعیده دچار شم که الان تو تیمارستانه....
هر روز بیشتر به این نتیجه میرسم که زندگی کردن خیلی سخته یا حداقل من خیلی سخت میگیرم
کاش میشد زندگیم مثل آب روون بود نه مثل روغن سوخته کند و بی حرکت...
میدونم که این وبلاگ زیاد خواننده نداره برا همین این خزعبلاتو اینجا نوشتم
پیشاپیش از رهگذرای موقتی وبم معذرت میخوام به خاطر این حرفای بی سرو ته...
می گویم دوستت دارم
میگویی من هم دوستت دارم اما....
من هم دوستت دارم ولی....
من هم دوستت داریم حیف که....
من هم دوستت دارم کاش ....
عزیزم جواب دوستت دارم
فقط دوستت دارم است
دوستت دارم ....
تو رفتی
و
من فرار کردم....
دویدم
گریه کردم
و با اولین قطار
رفتم....
پ. ن :
1
+ دلت که می لرزید من با چشام دیدم
تو زل ِ تابستون چقد زمستونه
هوا گرفته نبود دلم گرفت اون شب
به مادرم گفتم هنوز بارونه
هنوز بارونه
قطار رد شد و رفت مسافرا موندن
مسافرا که برن قطار می مونه
تو برف بارونی قطار قلب منه
قلب شکسته ی من تو برف مدفونه
دونه به دونه غمی ریل به ریل شبم
غم توی خونه ی من هر شبو مهمونه
هر شبو مهمونه
بگو شب بخوابه من بیدارم
من شبو زنده نگه می دارم
پ.ن
2
+من تکرار اهنگی بودم که بارها بیادت گوش میدادم...
همه چیز برای نماندن آماده بود عزیزم.
کودک میشوم
مثل همان موقع هایی که می خواستیم از خانه مادر بزرگ برویم...
و من دل نمی کندم از باغ
رفتن را دوست نداشتم
خودم را میزدم به خواب
بابا در آغوشم میکشید
و مرا می برد...
حالا اما
تاب دیدن
رفتن ات را ندارم
در آغوشم بکش.....
تو هم که مثل من مدتهاست نیستی...☹️